Krakowiak z suwalszczyzny
Opis
jest tańcem o proweniencji ludowej od XVIII wieku zaliczanym obok poloneza, mazura, kujawiaka i oberka do polskich tańców narodowych.
W tradycji ludowej nazywany był pierwotnie albo od sposobu jego tańczenia jako: mijany, dreptany, przebiegany, suwany, albo też od miejscowości w której był tańczony np. proszowiak – od Proszowic. Nazwa „krakowiak” ukształtowała się w ostatniej ćwierci XVIII wieku w związku z częstą obecnością tego tańca na scenie teatralnej w kontekście tematyki wiejskiej z Krakowskiego. Muzyczny i choreograficzny kształt „krakowiaka” scenicznego znacząco jednak odbiega od tańczonych „krakowiaków” wiejskich.
Taniec ten jest wykonywany w szybkim tempie granym w metrum 2/4 w synkopowanym rytmie dającym wrażenie przyspieszenia. Cechą rozpoznawczą tańca jest również dwuczęściowość z wplatanymi przyśpiewkami solowymi (w tradycyjnej formie) i swoistym trzykrotnym przytupem, kończącym zazwyczaj frazę muzyczną.
Krakowiak suwalski znacznie się różni od krakowiaków małopolskich. Tańczony jest gromadnie przez dowolną liczbę par, krokiem zwykłego chodu lub krokiem polki z wykorzystaniem charakterystycznych elementów: hołubce, zakrzesania i kroki akcentowane.
Bibliografia
- Czerniawski, Charakterystyka tańców, Warszawa 1847.
- Stęszewska, Cechy muzyczne polskich tańców narodowych, w: Różne formy tańców polskich, red. I. Ostrowska, Warszawa 1981.
- Kolberg, Lud. Jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce. Serya VI, Krakowskie. Część druga, Kraków 1873.
- Majewiczowa, Krakowiak, Warszawa 1951.
- Zozula, Tańce ludowe, Warszawa 1952, s. 11-61.
- C. Sroka, Polskie tańce narodowe, systematyka, Warszawa 1990.
Muzyka
- „Krakowiak z Suwalszczyzny”