tańce dawne    /    XVII-XVIII wiek

menuet

tańce dawnenauka tańca

Francuski taniec dworski pochodzenia ludowego, wywodzący się z Branle de Poitou z francuskiej prowincji Poitiers. Tańczony na balach i na scenach teatralnych od II połowy XVII w. do początków XIX w. Na balu tańczony w parze wg ustalonego etykietą układu, w którym obowiązywał określony zestaw figur. Nazwa menuet pochodzi od francuskiego słowa menu, czyli drobny.

> Więcej
 

Menuet bardzo szybko przyjął się na dworze francuskim, gdzie urzekał swym specyficznym drobnym krokiem – pas menu. Był tańczony wielokrotnie w ciągu jednego balu przez różne pary, dobierane według hierarchii na dworze. Przez cały wiek XVIII menuet królował na salonach i scenach Europy. Podczas tego okresu zaszły zmiany w kompozycji tańca. Tempo tańca stało się wolniejsze, kroki uproszczono, doszły nowe elementy, jak piruety. Pod koniec wieku menueta tańczyło kilka par ustawionych w kolumnie para za parą. Menuet jest tańcem na pokaz, pełnym elegancji i gracji, poprzedzanym trzema ukłonami, skierowanymi do króla, do zebranych na balu gości i do siebie nawzajem. Podstawowe figury to tzw. „figura Z”, „figura podania prawej ręki”, „figura podania lewej ręki”, „figura podania obydwu rąk”. Każda para tańcząca układ powinna zaprezentować wszystkie obowiązujące figury. Krok menueta mieszczący się w dwóch taktach, występuje w kilku różnych odmianach. Różnią się one liczbą ruchów z ugiętymi kolanami. I tak wyróżnić można: pas à un mouvement, pas à deux mouvementspas à trois mouvements, zwany również pas bohémien.

 

Bibliografia:

Agnel Romana. Podstawowe formy tańca dworskiego w okresie Baroku [w:] W kręgu tańca barokowego, red. P. Grajter, Łódź, 2007.

Conté Pierre, Danses anciennes de cour et de théâtre en France, Paris, 1974.

Drabecka Maria, Tańce historyczne, t. I–IV, Warszawa, 1975–1984.

Larousse-Bordas, Dictionnaire de la danse, Paris, 1999.

Rameau Pierre, Le Maitre á danser, Paris, 1725.