Po krótkiej obecności na salonach balowych rigaudon trafił do repertuaru oper i baletów, gdzie rozkwitł w 1. poł. XVIII, by zaniknąć pod koniec wieku. Przez mistrzów tańca z epoki opisywany jest jako taniec o skocznych, zróżnicowanych krokach, o żywym i wesołym charakterze. Jego podstawowym krokiem jest pas de rigaudon, mieszczące się w dwóch taktach i składające się z demi contretemps, chassé, assamblé oraz sauté, czyli podskoku w I pozycji. Po zniknięciu rigaudon z repertuaru tanecznego zachowuje się jego krok (pas de rigaudon) wykonywany we francuskich kontredansach. Kompozycje rigaudon występujące w baletach i operach XVIII w. przeznaczone były dla ról bliskich jego rustykalnego, trochę rubasznego charakteru, czyli dla wieśniaków i marynarzy. Najbardziej znaną kompozycją zapisaną systemem Feuilleta jest Rigaudon des Vaisseaux.

Bibliografia:

Conté Pierre, Danses anciennes de cour et de théâtre en France, Paris, 1974.

Drabecka Maria, Choreografia baletów warszawskich za Sasów, Kraków, 1988.

Larousse-Bordas, Dictionnaire de la danse, Paris, 1999