tańce tradycyjne    /    tańce niestylizowane    /    tańce w parach

ceglorz

tańce niestylizowanenauka tańcamapa
To popularny w Wielkopolsce, na Śląsku, w Sieradzkiem, Kieleckiem i na Mazowszu Południowym taniec-zabawa, wykonywany do popularnej pieśni Tyś jest ceglarz, ja ceglarka, ty jesz z miski, ja jem z garnka.... Wykonywany jest w parach i składa się z dwóch wyraźnych części. W pierwszej tancerze ustawieni naprzeciwko siebie, w rytm pieśni, wykonują gesty dłońmi i przytupy w miejscu, w drugiej tańczą w parach szybkiego walczyka.
> Więcej

Nazwa tańca wywodzi się od pierwszych słów pieśni. Tempo wykonania może być umiarkowane (jak w Wielkopolsce) lub żywe (jak na Śląsku), metrum – 2/4, 3/8 lub 3/4. To taniec dowolnej liczby par, ustawionych wokół sali na linii koła. W części pierwszej, tańczonej w miejscu, tancerze ustawiają się naprzeciw siebie twarzami, bez ujęcia. W rytm śpiewanej przyśpiewki tancerze wykonują sekwencję gestów: wyciągają prawe dłonie do przodu i klaszczą dłonią o dłoń; następnie powtarzają ten gest lewymi dłońmi; na zakończenie wykonują kroki akcentowane z lekkim ukłonem w swoją stronę i prostują się. Całość jest raz jeszcze powtórzona przez wszystkich tancerzy, po czym pary łączą się w ujęciu zamkniętym i wirują pod słońce po linii koła, krokiem szybkiego walca lub polki. W regionalnych wariantach ceglorza, np. z Sieradzkiego, Kieleckiego czy Mazowsza Południowego, zamiast klaskać tancerze mogą wskazywać na siebie palcem wskazującym, a skłony mogą być wykonane bardziej na boki niż do przodu.

 

Glapa, Adam; Kowalski, Alfons. Tańce i zabawy wielkopolskie. Wrocław: PTL, 1961.

Dąbrowska, Grażyna W. Tańcujże dobrze. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1991.

Marcinkowa, Janina; Sobczyńska, Krystyna. Folklor Górnego Śląska. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyki Upowszechniania Kultury, 1973.