Nazwa tańca wywodzi się prawdopodobnie od kaszubskiego słowa koso (od francuskiego écossaise – szkockie), oznaczającego charakterystyczny gest wymachiwania nogami w trakcie tańca (dosłownie „kosić nogami”). Jest on reliktem dawnych (i popularnych także na tych regionach) tańców szkockich. Składa się on z dwóch choreograficznych części; wykonywany jest w szybkim tempie, metrum 2/4. Do kosedera tancerze ustawiają się parami, ręce mają skrzyżowane przodem i przez pierwszych osiem taktów tańczą po kole pod słońce, po czym zmieniają kierunek na przeciwny. Przy dużej liczbie par obowiązkowo tańczono też „przegrody”, czyli taniec szeregami dziewcząt i chłopców w przód i w tył. Charakterystyczny dla kosedera jest podskok ze skrzyżowaniem nóg w powietrzu. W drugiej części tańca pary łączą się w ujęciu zamkniętym i tańczą klasyczną polkę, wirując dookoła po linii koła pod słońce i ze słońcem.

Lorentz, Friedrich; Fischer, Adam; Lehr-Spławiński, Tadeusz. Kaszubi. Kultura ludowa i język. Toruń: Instytut Bałtycki, 1934.
Madejski, Zbigniew; Szefka, Paweł. Kaszubskie pieśni i tańce ludowe. Wejherowo: Drukarnia Przemysłowa, 1936.
Szefka, Paweł. Tańce kaszubskie. Zeszyt 1. Gdańsk: Wojewódzki Dom Twórczości Ludowej, 1957.