Taniec ten wziął swoją nazwę od Lasowiaków, grupy etnograficznej zamieszkującej tereny dawnej Puszczy Sandomierskiej, w widłach Wisły i Sanu. Tańczony jest w parach na obwodzie koła, a nierzadko, gdy par wiele i miejsca dużo, w dwóch współśrodkowych kołach. Taniec ma szybkie tempo i metrum 2/4, składa się z dwóch oddzielnych części. W części pierwszej chłopcy i dziewczęta tańczą w parach otwartych, z rękami opartymi na biodrach, a podstawowym krokiem jest tu cwał boczny (jak w krakowiaku), którym przesuwają się dookoła izby pod słońce. Po galopie tancerze odbijają się z obydwu nóg i kończą skokiem na obie nogi. Galop i skoki są powtórzone, tyle że w przeciwnym kierunku, po kole ze słońcem. Tańcowi towarzyszy w tej części przyśpiewka Oj nie widać, oj, nie widać mego Lasowiaka..., której kolejne zwrotki śpiewają na zmianę dziewczęta i chłopcy. W drugiej części tańca pary łączą się w ujęciu zamkniętym i obracają się w lewo w miejscu krokiem drobnego cwału, kończąc obroty trzema krokami akcentowanymi. Po krokach akcentowanych (przytupach) następuje zmiana kierunku obrotu. Lasowiak, szczególnie wykonywany podczas wesel, bywał prowadzony przez wodzireja, który zawołaniem wskazywał uczestnikom tańca wykonanie określonych figur i kierunek krążenia.

Haszczak, Alicja. Folklor taneczny Ziemi Rzeszowskiej. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyki Upowszechniania Kultury, 1989.
Haszczak, Alicja. Tańce lasowiackie. Warszawa: Polska Sekcja CIOFF, 2006.
Haszczak, Alicja. Tańce rzeszowskie. Rzeszów: Zespół Pieśni i Tańca „Połoniny”, 2012.
Kotula, Franciszek. Lasowiak – pierwotny taniec ludowy. „Nowy Tygodnik”, nr 8, s. 2, 1952.