tańce tradycyjne    /    tańce niestylizowane    /    tańce w parach

walc

tańce niestylizowanemapa

Nazwy poboczne lub regionalne: 
walc ludowy, walczyk, walcerek, waloszek, okrąglocek

Walc wywołał prawdziwą rewolucję taneczną, nie tylko w salach balowych pałaców i mieszczańskich salonach, ale także w karczmach i izbach, a rytm walczyka obecny jest niemal w każdym regionie kraju. Walczyka tańczyło się w tempie umiarkowanym lub wolnym, w parach, wirowo, często ze śpiewem i wypracowanymi figurami. Tańczony był najczęściej drobnymi suwanymi krokami, na całych stopach.

> Więcej

Ludowi muzykanci przetwarzali melodie walca na swoją modłę, wzbogacając je o regionalne tradycje. Ludowy walc szybko stał się popularny w całej Polsce, przybierając lokalne nazwy, które najczęściej pochodziły od nazwy miejscowości lub słów pieśni. Nazwa walc wywodzi się z niemieckiego Walz, Walzer, ale widoczne są w nim silne wpływy regionalnego stylu i wykonania. Tańczy się go powszechnie w tempie umiarkowanym lub wolnym, metrum 3/4 lub 3/8. Walcerki na Ziemi Lubuskiej i w Wielkopolsce bardzo bliskie były kujawiakowi. Tańczono je w parach, wirowo i ze śpiewem, niekiedy też ze specjalnie wypracowanymi figurami. Na Mazowszu i w centralnej Polsce walczyk ludowy był chętnie tańczony przez dorosłych, jako taniec z figurami. Na Kurpiach zwał się okrąglockiem, lub po prostu tońcem. Tańczono go w parach, wirując po obwodzie koła w cztery strony, gładko, drobnymi suwanymi krokami, w rytmie wolniejszym od oberka. Na Warmii i Mazurach tańczono walczyka do słów pieśni Zielona rutka, modry ksiat, modry ksiat..., płynnie, gładko, na całych stopach, stąd mówiono nań gładki, równy lub okrągły. Równie dostojnie i wolno, krokiem niemal chodu, tańczony jest walczyk wśród Lachów Sądeckich czy górali łąckich. W niektórych górskich odmianach walca występują także kroki akcentowane, najczęściej z dwoma tupnięciami na zmianę kierunku obrotu. Najbardziej znaną grupę walczyków stanowią śląskie waloszki, które stanowią samodzielne tańce lub wplatane są między tańce wieloczęściowe (np. kowol). Większość waloszków wykonywana była z towarzyszeniem pieśni, a tą najbardziej znaną w całym kraju jest Szła dzieweczka do laseczka, do zielonego, do zielonego.

Dąbrowska, Grażyna W. Tańce Kurpiów Puszczy Zielonej. Warszawa: CPARA, 1967.
Drabecka, Maria; Krzyżaniak, Barbara; Lisakowski, Jarosław. Folklor Warmii i Mazur. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyki Upowszechniania Kultury, 1978.
Glapa, Adam; Kowalski, Alfons. Tańce i zabawy wielkopolskie. Wrocław: PTL, 1961.
Marcinkowa, Janina; Sobczyńska, Krystyna. Folklor Górnego Śląska. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyki Upowszechniania Kultury, 1973.
Sitka, Bogusław. oprac. Tańce świętokrzyskie. Kielce: Wojewódzki Dom Kultury, 2000.