galiarda

Taniec dworski pochodzenia włoskiego z regionu Lombardii, pojawił się na dworach włoskich już w 1480 r. i rozpowszechnił się w całej Europie jako jeden z najbardziej charakterystycznych, obok pawany, tańców epoki Renesansu. Galiarda jest tańcem przeznaczonym do tańczenia w parze lub jako taniec solowy, o bardzo wysokim poziomie technicznym, żywym tempie, skocznym, dynamicznym charakterze.

> Więcej
 

Nazwa tańca pochodzi od słowa oznaczającego krzepkość, tężyznę. Galiarda przeznaczona jest zatem dla ludzi młodych, pełnych sił i fizycznej sprawności. Apogeum jej popularności przypadło na cały XVI wiek, kiedy królowała na wszystkich dworach Europy, tańczona jako ulubiony taniec przez królową Elżbietę Wielką w Anglii. Zwykle galiarda następowała po pawanie; po wolnym i poważnym tańcu wykonywano żywą, skoczną, popisową formę tańca w metrum trójdzielnym. Mistrz Arbeau w swoim traktacie opisywał kroki oraz bardzo wiele różnych odmian galiard. Podstawowym krokiem tańca jest cinque passi, pas de base, czyli pięciokrok, w którym następuje seria wyrzuceń nóg do przodu przy równoczesnych podskokach, zakończona zeskokiem do IV pozycji, tzw. kadencją. Innymi krokami w stylu francuskim są pas talon, entrataille, ruade-grue, puce, pas largy oraz wiele innych elementów techniki renesansowej wplecionych w poszczególne kroki. Galiarda w XVI w. była najtrudniejszym, najbardziej wirtuozerskim tańcem, w którym tancerze musieli posiąść umiejętność improwizacji i specyficznej ekspresji wyrażonej ruchami nóg i akcentami stóp. Była również galiarda tańcem prezentowanym w przedstawieniach dworskich, gdzie popisywali się nią mistrzowie tańca.

 

Bibliografia:

Conté Pierre, Danses anciennes de cour et de théâtre en France, Paris, 1974.

Drabecka Maria, Tańce historyczne, t. II, Warszawa, 1983.

Larousse-Bordas, Dictionnaire de la danse, Paris, 1999.

Tabourot, Jehan (Thoinot Arbeau), Orchésographie, Langres, 1588.