oberek z Radomszczyzny
Muzyka do pobrania - taniec „Oberek z Radomszczyzny”
jest regionalną odmianą oberka, do dziś jednego z najbardziej popularnych tańców tradycyjnych w naszym kraju, a od połowy XIX wieku zaliczanych również do grupy polskich tańców narodowych. Nazwę zawdzięcza charakterystycznym dlań obrotom w parach – obertaniu, obwyrtaniu. W różnych regionach nosił różne nazwy – obertas, owijok, wyrwany, zawijacz, drobny, drygant, okrąglak.
Grany jest w metrum 3/8 w szybkim, wręcz żywiołowym tempie. Tańczony jest w dowolną ilość par, po obwodzie koła. Podstawą tańca jest zasadniczy krok oberka wykonywany równo, gładko w obrotach w prawo i w lewo, w miejscu oraz po obwodzie koła - „pod słońce” i „ze słońcem” – czyli w cztery strony.
W parze decydującą rolę odgrywa mężczyzna, który ozdabia taniec, wykonując różne figury i kroki, m.in. obroty, przytupywania, różnego rodzaju przyklęki i hołubce. Kobieta tańczy skromniej, odpowiadając czasami przytupami na przytupywanie mężczyzny. Jednak jej rola w tańcu jest nieoceniona. Bez jej wspierającej roli nie byłoby możliwe szybkie wirowanie oraz wykonanie części ozdobników. Podobnie jak w muzyce, tak i w tańcu charakterystyczne było improwizowanie i popisywanie się w tańcu pośród innych tańczących par. Krokom towarzyszyły gesty rąk (wymachy) i nierzadko gwizdy akcentujące obroty lub przysiady.
Dąbrowska, Grażyna W. Taniec Okrągły. Nowy Sącz: Medeoart/Lucyna Witkowska, 2011.
Dekowski, Jan P.; Hauke, Zbigniew. Folklor regionu opoczyńskiego. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyki Upowszechniania Kultury, 1974.