Polka przez nogę

Taniec zamawiał tancerz, który podawał muzykantom nutę i płacił „basowe” (wrzucał opłatę za taniec do basów). Tańczyła jedna para lub kilka, zaproszonych do wspólnego tańca przez zamawiającego. Taniec właściwy (wirowanie) przeplatany jest korowodem par poruszających się wokół izby. W zależności od regionu kroki polki bez nogę (zwanej też wściekłą polką) różniły się nieznacznie wykonaniem. Niezależnie od regionalnych wariantów, wszędzie taniec ten opiera na zamaszystych obrotach wykonywanych w szybkim narastającym tempie i wirowaniu par po obwodzie koła, krokiem polki, liczonym na trzy (a nie na dwa). Polka bez nogę była często wykonywana w sekwencji innych polek, była też częścią zabaw tanecznych (np. ułaniczek) lub obrzędu (np. tańce starszych lub drużbów z druhnami podczas wesela).