Równy biskupiański z wiatrakiem

Interesujący opis równego możemy przeczytać w książce Jana Bzdęgi „Wesele biskupiańskie”:

Tancerze są zwróceni twarzą do siebie, tancerz kładzie ręce partnerce na biodrach, ona zaś jemu na ramiona, lub tylko jedną, a drugą w pasie. Posuwają się spokojnie krokiem zwykłym – trójdzielnym – w kierunku przeciwnym do biegu wskazówek zegara, partnerka tyłem, a partner przodem do kierunku tańca. W czasie drugiej części melodii zaczynają wirować, nadal posuwając się po kole. Wirują przechodząc z nogi na nogę, krokiem dosuwanym jak w walcu, wykonując przy tym duże obroty. Przy wirowaniu często bywa, że dwie lub trzy pary tańczące w kole popisują się swoją sprawnością. Pozostałe pary tańczą w tradycyjny sposób.

Taniec kończyło zawołanie przez prowadzącego „Chos!”, dające asumpt do kolejnego równego, jednak już w kierunku przeciwnym niż uprzednio.