tańce dawne    /    XVI wiek

gawot

tańce dawnenauka tańca

Taniec pochodzenia francuskiego, wywodzący się od ludowej formy Branle Double z prowincji Gap w Alpach francuskich. Tańczony na balu u króla Ludwika XIV zachował swoją ludową, renesansową formę tańca w kole. Już w XVII, a potem w XVIII w., stanowi również teatralną formę tańca scenicznego, jako popis jednej pary. W przedstawieniach baletowych gawot tańczony jest przez postaci wyobrażające świat ludowy i pasterski, a taniec zachowuje swój niezmienny żywy, skoczny i wesoły charakter.

> Więcej
 

W repertuarze baletów i oper z końca XVII i XVIII w. gawot występował niezwykle często. Proste melodie w metrum parzystym, do których jest tańczony, wyrażają radość życia, jego beztroskę i prostotę. Jego kroki oparte są na podskokach, skokach i zeskokach. Są to przede wszystkim contretemps de gavotte, składające się z demi contretemps, pas marché oraz assamblé, a także demi contretemps z assamblé. W kompozycjach gawota odnajdujemy inne skoczne kroki, jak jetté, sisonne, cabriole. Contretemps de Gavotte jest też podstawowym krokiem występującym w kontredansie francuskim. Najbardziej znaną choreografią gawota jest posiadający dwa różne, stworzone w różnym czasie zapisy systemem Feullieta Gavotte de Vestris, w którym para tancerzy popisuje się wirtuozerskimi krokami z repertuaru techniki Belle danse oraz wysokimi, ozdobnymi port des bras. Ta choreografia weszła również do repertuaru baletowego w XIX wieku.

 

Bibliografia:

Agnel Romana. Podstawowe formy tańca dworskiego w okresie Baroku [w:] W kręgu tańca barokowego, red. P. Grajter, Łódź,. 2007

Conté Pierre, Danses anciennes de cour et de théâtre en France, Paris, 1974.

Drabecka Maria, Tańce historyczne, t. IV, Warszawa, 1984.

Larousse-Bordas, Dictionnaire de la danse, Paris, 1999.