Nazwa pawana wywodzona jest od pawia, jego sposobu kroczenia i puszenia się w tańcu, albo od włoskiego miasta Padwy, gdzie miała się narodzić.Pojawiła się we Włoszech na początku XVI w., potem we Francji i innych krajach Europy. Była tańczona przez cały wiek XVI i 1. poł. XVII wieku. Funkcją tańca było zaprezentowanie możnych i władców obecnych na różnych dworskich uroczystościach, gdzie pawana rozpoczynała zwykle wszystkie tańce. Taniec w metrum parzystym został bardzo dokładnie opisany w traktacie Arbeau. Mistrz tańca Guillaume podał podstawowe jej kroki: simple (pojedyncze), double (podwójne), a także ich wariacje jak fleuret lub six pieds en l’air. Taniec rozpoczynał się uroczystymi, powolnymi ukłonami, innymi dla dam i innymi dla kawalerów. Podczas tańca wykonywano kroki w tył, tzw. démarche, oraz półobrót w parze, czyli conversion. Tempo pawany było wolne, tancerze poruszali się z gracją, dostojeństwem i powagą.

Istniała również w tym czasie inna forma pawany, tzw. pawana hiszpańska, w czasie której wykonywano skomplikowane wariacje i skoczne kroki. Taniec ten, pochodzący z Hiszpanii, przeznaczony był do popisu solowego lub w duecie i wykorzystywany był w przedstawieniach i baletach dworskich jako swego rodzaju kompozycja baletowa.

Bibliografia:

Conté Pierre, Danses anciennes de cour et de théâtre en France, Paris, 1974.

Drabecka Maria, Tańce historyczne t. II, Warszawa, 1983.

Larousse-Bordas, Dictionnaire de la danse, Paris, 1999.

Tabourot, Jehan (Thoinot Arbeau), Orchésographie, Langres, 1588.