tańce dawne    /    XVI wiek

wolta

tańce dawne

Taniec pochodzenia ludowego; wersja francuska wywodzi się z Prowansji, włoska odmiana o nazwie nizzarda z Nicei. Niezwykle modny na wszystkich dworach Europy, jest swego rodzaju odmianą galiardy, od której zapożycza część kroków. Ze względu na szaleńcze obroty, w których kawaler podnosi partnerkę i obraca ją w powietrzu, był uważany za nieprzyzwoity i zakazany na niektórych dworach. Taniec o żywym tempie, skoczny i dynamiczny.

> Więcej
 

Prawdopodobnie nazwa tańca pochodzi od włoskiego słowa volta, które oznacza obrót. Najbardziej charakterystycznym elementem tańca są bowiem obroty damy podnoszonej przez kawalera. Popycha on swą partnerkę kolanem, co wydaje się nieco rubaszne i mało eleganckie. Mimo to wolta cieszyła się wielkim powodzeniem i była tańczona przez władców Europy, Elżbietę Angielską i Henryka III Walezego. Był to jedyny taniec, w którym występował tak bliski kontakt partnerów i element wirowy, zupełnie nieobecny w tańcach dworskich. W metrum trójdzielnym taniec wykonywany w szybkim, żywym tempie. Wolta została opisana przez Arbeau, który z wielką dbałością analizował jej kroki, a także figurę wirowania. Zarówno w wolcie francuskiej, jak i włoskiej nizzardzie występuje sekwencja wyprowadzenia partnerki na środek sali i oprowadzenie jej krokami pas de promenade, z małym podskokiem i zeskokiem tuż nad ziemią. W kluczowym momencie następuje podnoszenie partnerki w obrocie i potem znów powrót do kroku podstawowego lub różnych kroków galiardy. Na ogół wolta tańczona była przez jedną parę, ale opisywano również sytuacje, gdzie taniec prezentowały dwie pary, wykonujące na zmianę obroty.

 

Bibliografia:

Conté Pierre, Danses anciennes de cour et de théâtre en France, Paris, 1974.

Drabecka Maria, Tańce historyczne, t. II, Warszawa, 1983.

Larousse-Borda,. Dictionnaire de la danse, Paris, 1999.

Tabourot, Jehan (Thoinot Arbeau), Orchésographie, Langres, 1588.