wiwat biskupiański

Muzyka do pobrania - taniec „Wiwat Biskupiański

Wiwaty
, to najbardziej rozpowszechnione i charakterystyczne tańce Wielkopolski. Są one przykładem najstarszych form tańca ludowego, tak pod względem muzycznym, jak i choreotechnicznym. Wiwaty można tańczyć parami, pojedynczo lub w grupie. To jeden z bardziej żywiołowych tańców w Polsce. Tempo, w zależności od okoliczności i podregionu, może być umiarkowane lub żywe, metrum 2/4, 2/8 lub 3/4, 3/8 (zmiany tempa następują często nawet w obrębie jednego tańca). Innymi charakterystycznymi cechami Wiwatów są: powiązanie rytmu i kroków z pieśnią, nieregularna budowa muzyczna, dowolne rozmieszczenie akcentów, czy tradycyjny sposób rozpoczynania tańca (introdukcja).

Wiwaty oparte są na prostych formach ruchu, chodu, biegu, chodo-biegu, krokach dosuwnych, dostawnych lub obrotowych, tzw. „krokanych” (z równomiernym przenoszeniem ciężaru ciała z nogi na nogę), tańczone są na całej stopie dookoła wspólnej osi pary. Tańczący stosują swobodne, ale zgodnie z muzyką rozmieszczone akcenty. Mężczyźni wykonują czasem podskoki z akcentem, tupnięcia (szczególnie przy wiwatach z batami), przysiady lub krzyżowanie nóg w podskokach. Często tancerze posiłkują się atrybutami: tancerka ma w dłoni białą chusteczkę („wiatkę”), tancerz kieliszek lub obrzędowy bat.

> Więcej

Wiwatem rozpoczynano wesela, zabawy i inne uroczystości gromadzkie. Czasem było to nawet obligatoryjne, np. na Biskupiźnie, gdzie najpierw tańczono wiwata, następnie przodka, po nim równego i dopiero inne tańce.

Wiwat Biskupiński to jeden z wielu występujących  wariantów tańca. Jak sama nazwa wskazuje, jest on charakterystyczny dla Biskupizny (południowy region Wielkopolski). Cechuje się szybszym tempem, w odróżnieniu od występujących w środkowych i północnych regionach Wielkopolski, wiwatów granych w tempach nieco wolniejszych i bardziej zróżnicowanych.

Wiwaty przyjmują różnorodne nazwy, które pochodzą od początkowych słów pieśni, np. Wiwat bratu mymu, Karolinka, Dzisiej, dzisiej, lub od sytuacji, np. wiwat weselny, wiwat adoracyjny, lub też od nazwy miejscowości, np. wiwat od Śmigla, wiwat od Morownicy, wiwat od Domachowa, czy właśnie Wiwat Biskupiański. Nierzadko też nazwa tańca pochodzi od charakterystycznych cech kroku, czy obrazu tanecznego, np. wiwat w krzyż, wiwat weksel.


Bobrowska, Mirosława; Budzik, Kazimierz; Linette, Bogusław; Pawliński, Sławomir. Folklor taneczny zachodniej Wielkopolski. Poznań: Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury, 2014.
Bobrowska, Mirosława; Budzik, Kazimierz. Wielkopolski folklor taneczny: Ziemia Szamotulska. Poznań: Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury, 2007.
Glapa, Adam; Kowalski, Alfons. Tańce i zabawy wielkopolskie. Wrocław: PTL, 1961