technika taneczna - obroty
Muzyka do pobrania - „Na piecu łoroł”
Gdy już poczujemy, że odnajdujemy frazę muzyczną w melodii, wiemy, gdzie jest RAZ, a także rozluźnimy nasze ciało na „korcie tenisowym” oraz na „żaglowcu”, przychodzi czas na opanowanie umiejętności obracania się i wirowania do rytmu. Jest to ważne zwłaszcza w kontekście tego, że efektem finalnym ma być wspólny taniec dwojga ludzi, którzy wirując, wspierają się w tym ruchu, napędzają wzajemnie ten czworonożny wehikuł, a zarazem asekurują się nawzajem.
Umiejętność sprawnego wirowania w parze w miejscu, w 2 albo nawet w 4 kierunkach po okręgu jest jednym z podstawowych elementów choreotechnicznych w polskich tańcach tradycyjnych (zarówno w rytmach mazurkowych jak i polkowych). Wielokrotnie starsi tancerze w rozmowach podkreślali, że umiejętność dynamicznego tańczenia na małej powierzchni np. na szerokiej desce, ściętym pniaku, ławie czy wyciągniętych z zawiasów drzwiach była wysoko cenioną umiejętnością. By wykonywać je poprawnie, z gracją i energią trzeba opanować umiejętność wyzwalania energii, pędu, dzięki któremu będziemy mogli sprawnie przemieszczać się po okręgu wirując z tanecznym partnerem.
Wbrew pozorom ruch wirowy nie zależy tylko od naszych nóg i stawianych przez nie kroków do rytmu tańca, ale pierwszy impuls i energia obrotu, powstaje w górnej części ciała, rozpoczynając od rąk, ramion, poprzez barki, kręgosłup, a na biodrach kończąc. Wyzwolona tam energia sprawia, że nasze ciało zaczyna działać „jak silnik” co w efekcie przekłada się na ruch obrotowy w przestrzeni i płynne stawianie kroków w tańcu.
By być świadomym tego co dzieje się w naszym ciele, jak uwolnić tę energie potrzebną do wirowania oraz jak i gdzie ona powstaje proponujemy Wam kilka prostych ćwiczeń, które wykonujemy pojedynczo.
W przygotowanym materiale filmowym zajmiemy się następującymi zagadnieniami:
- uwalnianiem energii potrzebnej do wirowania
- wykonywaniem obrotów w miejscu w 4 taktach
- wykonywaniem obrotów po linii koła w 2 taktach
METODOLOGIA NAUCZANIA POLSKICH TAŃCÓW TRADYCYJNYCH – OBROTY
OD AUTORÓW METODOLOGII
Zaproponowana przez nas „METODOLOGIA NAUCZANIA POLSKICH TAŃCÓW TRADYCYJNYCH W FORMACH NIESCENICZNYCH” jest owocem 25 letniej pracy warsztatowej i edukacyjnej, uwzględniającej współczesne predyspozycje i umiejętności, pokolenia pozbawionego żywego kontaktu z tradycyjnym tańcem i muzyką.
Nauka i ćwiczenia taneczne wynikają w niej z naturalnej motoryki naszego ciała oraz czynności wykonywanych przez nas na co dzień. Dzięki niej będzie można opanować podstawy tańca w formie niescenicznej w metrum parzystym na dwa (rytmy polkowe) jak również nieparzystym - na trzy (m.in. rytmy mazurkowe) m.in. odczuwanie i rozumienie rytmu, poruszanie się w rytmie, tańczenia solo, w parze i w grupie, po kole i w luźnej grupie, wirowanie w układzie otwartym i zamkniętym.
W naszym rozumieniu nauka tańca, nauka kroków ma być równoważna z nauką postaw społecznych, nauką obcowania i interakcji z drugą osobą, z którą wykonuje się wspólnie taniec oraz innymi osobami/parami uczestniczącymi w tej samej czasoprzestrzeni co my sami. Taniec tradycyjny i muzyka, ma być tak jak dawniej pretekstem do spotkania się z drugim człowiekiem.
Nasze filmowe materiały edukacyjne przewidziane są dla odbiorców w różnym wieku, zarówno osób początkujących jak i średnio zaawansowanych, zarówno amatorów jak i osób zawodowo zajmujących się edukacją taneczną, dla których taniec tradycyjny w formie niescenicznej będzie nową formułą ruchową.
Ma ona wypełnić lukę w braku łatwo dostępnych materiałów edukacyjnych dotyczących metodologii nauczania polskich tańców tradycyjnych w formach niescenicznych.
Co do samej nauki to po pierwsze podstawą naszych tanecznych umiejętności oraz łatwości poruszania się przy danej muzyce będzie nasze z nią osłuchanie. Gdy tego nie będzie to trochę tak jak byśmy rozmawiali z niewidomym o kolorach.
Po drugie poza osłuchaniem musimy nauczyć się kroków danego tańca.
Po trzecie dobrze znać kontekst oraz rozumieć przez kogo, w jaki sposób, po co, kiedy i gdzie wykonywano dawniej tańce tradycyjne (ludowe). W przeciągu ostatnich 50 czy 100 lat bardzo wiele się zmieniło w otaczającym nas świecie, co niewątpliwie wpłynęło także na sam taniec, jego odbiorców, a nawet sposób jego wykonywania. Proponowane przez nas podejście do tego tematu jest próbą znalezienia złotego środka, pomiędzy dawnym tradycyjnym stylem, a współczesnością, w której żyjemy, jakże inną od tej sprzed 50 czy 100 laty. Wielu z nas nie mieszka obecnie na wsi, nie hoduje ani nie uprawia ziemi, nie ma gospodarstwa, mieszka często daleko od miejsca, z którego pochodzi, tym samym nie zna własnej i/lub lokalnej tradycji.
Przez kilka ostatnich dekad taniec tradycyjny jako forma rozrywki ludu był raczej traktowany symbolicznie, ikonicznie i stracił swą podstawową funkcję wspólnotową integracyjną i rozrywkową, a bezpośredni i aktywny kontakt znikł, zmieniając się w oceniająco-estetyczny i bierny.
Po czwarte by tańczyć ważne jest nie tylko poznanie kroku danego tańca, ale co wydaje się być równie ważne, a może nawet ważniejsze, to komfort i miła atmosfera podczas tańca, poczucie akceptacji oraz bezpieczeństwo. Wraz z nimi pojawią się rozluźnienie w ciele, radość i dobry nastrój, które przyczynią do łatwiejszego odnalezienia rytmu, początku frazy muzycznej, pulsu, gdzie jest przysłowiowe RAZ w takcie. Wszak taniec w tej formie ma być miłą rozrywką, miło spędzonym czasem wolnym, a nie ciężką pracą.
